ผลกระทบจากวิกฤติการเงินสหรัฐฯ ต่อแรงงานไทยในอุตสาหกรรมการผลิต (กระแสทรรศน์ ฉบับที่ 2118)

จากการวิเคราะห์ผลกระทบของภาวะเศรษฐกิจต่อการจ้างงานในภาคอุตสาหกรรมการผลิตที่สำคัญ พบว่าในกลุ่มอุตสาหกรรมที่มีสัดส่วนการส่งออกสูง ใช้เทคโนโลยีในการผลิต และเป็นเครือข่ายของบริษัทข้ามชาติ ศูนย์วิจัยกสิกรไทยคาดว่าจะมีการว่างงานประมาณ 87,000 ถึง 116,000 คน ในอุตสาหกรรมไฟฟ้าและอิเล็กทรอนิกส์ และระหว่าง 12,500 ถึง 20,000 คนในอุตสาหกรรมรถยนต์และชิ้นส่วนตามลำดับ ขณะที่กลุ่มอุตสาหกรรมที่เน้นใช้แรงงาน ประเมินว่าการจ้างงานมีแนวโน้มที่จะลดลงประมาณ 3-4 แสนคน

ทั้งนี้ ผลกระทบของการปิดโรงงานหรือการเลิกจ้างไม่เพียงแต่กระทบแรงงานที่มีการจ้างงานโดยตรงอยู่ในโรงงานเท่านั้น แรงงานที่เป็นการจ้างงานทางอ้อมในอุตสาหกรรมหรือภาคเศรษฐกิจที่เกี่ยวเนื่อง ตลอดจนครอบครัวของแรงงานก็ได้รับผลกระทบเช่นเดียวกัน ภาครัฐจึงจำเป็นต้องมีนโยบายรับมือกับปัญหาการเลิกจ้างที่เข้มข้นและครอบคลุมมากขึ้นจากที่ผ่านมา มาตรการส่วนใหญ่ที่ออกมาไม่ว่าจะเป็นการใช้งบประมาณเพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจในประเทศ การช่วยเหลือโดยการเพิ่มสภาพคล่องให้กับเอสเอ็มอี เป็นการช่วยเหลือด้านนายจ้างทางตรงและช่วยเหลือแรงงานทางอ้อม และอาจไม่เพียงพอต่อการกระตุ้นยอดขายและการผลิต และทำให้บริษัทไม่ลดการจ้างพนักงานหรือรับประกันว่าจะมีการให้ค่าชดเชยแก่พนักงานตามสิทธิที่พึงได้ในกรณีที่มีการเลิกจ้าง ศูนย์วิจัยกสิกรไทย

มองว่าการช่วยให้บริษัทหรือโรงงานไทยที่มีความสุ่มเสี่ยงต่อการเลิกกิจการในภาวะเศรษฐกิจชะลอตัว รัฐอาจควรพิจารณามาตรการอื่นๆ ที่มีผลกระทบโดยตรงต่อการดำเนินงานของบริษัทเพิ่มเติม อาทิ การจัดให้มีเงินกู้ดอกเบี้ยต่ำ การลดหย่อนภาษี การช่วยเปิดตลาดส่งออกอย่างจริงจัง และการดูแลค่าเงินให้อยู่ในระดับที่เหมาะสมเพื่อกันไม่ให้ต้นทุนชิ้นส่วนนำเข้าและการขายได้รับผลกระทบ นอกจากนี้ภาครัฐควรมีกลไกที่จะติดตามสถานการณ์แรงงานของกลุ่มอุตสาหกรรมหรือโรงงานที่มีความเสี่ยงต่อการเลิกกิจการอย่างใกล้ชิด เพื่อที่จะสามารถเข้าไปให้การช่วยเหลือตามความเหมาะสมได้อย่างทันท่วงที ภาครัฐควรมีมาตรการรองรับสำหรับกลุ่มคนที่จะถูกเลิกจ้าง และแรงงานใหม่ที่จะไม่มีงานทำ ไม่ว่าจะเป็นโดยการตั้งกองทุนช่วยเหลือเป็นเงินพิเศษให้กู้ยืม การคุ้มครองสิทธิของแรงงานที่ถูกเลิกจ้างโดยไม่ได้รับค่าชดเชยที่เป็นธรรม และการพัฒนาฝีมือแรงงานอย่างเป็นรูปธรรม นอกจากนี้ภาครัฐอาจควรพิจารณาโครงการที่เป็นการสร้างงานในชนบท โดยเฉพาะโครงการที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาแหล่งน้ำในภาคการเกษตรเพื่อเป็นการรองรับคนตกงานที่จะกลับสู่ภูมิลำเนา ทั้งนี้ในระยะยาวรัฐควรความร่วมมือกับสถาบันการศึกษาและภาคธุรกิจเพื่อหาวิธีแก้ปัญหาการขาดแคลนแรงงานที่มีทักษะในภาคอุตสาหกรรมการผลิตอย่างจริงจัง